<Ilarra>>

Bazen behin printze bat printzesa batekin ezkondu nahi zuena; baina benetako printzesa bat izan beharko zuen.Mundu osoan zehar ibili zen bat aurkitzeko, baina inon ez zuen lortu nahi zuena.Nahiko printzesak zeuden, baina zaila zen jakitea benetakoak ziren ala ez.Beti zegoen haietan behar ez zen zerbait.Beraz, etxera itzuli zen berriro eta triste zegoen, asko gustatuko litzaioke benetako printzesa bat izatea.

Arratsalde batean ekaitz ikaragarri bat etorri zen; trumoiak eta tximistak izan ziren, eta euria uholdeetan bota zuen.Bat-batean hiriko atean joka bat entzun zen, eta errege zaharra irekitzera joan zen.

Han ate aurrean zutik zegoen printzesa bat zen.Baina, eskerrik asko, zer ikusia eman zioten euriak eta haizeak.Ura iletik eta arropetatik jaisten zen; oinetakoen behatzetara jaisten zen eta berriro takoietatik ateratzen zen.Eta hala ere, benetako printzesa bat zela esan zuen.

«Beno, laster jakingo dugu hori», pentsatu zuen erregina zaharrak.Baina ez zuen ezer esan, logelara sartu zen, ohe-oheko ohe guztia kendu eta ilar bat jarri zuen behean; gero hogei koltxoi hartu eta ilar gainean jarri zituen, eta, ondoren, hogei ohe gainean. koltxoiak.

Honetan printzesak gau osoa etzan behar izan zuen.Goizean nola lo egin zuen galdetu zioten.

"Oh, oso gaizki!" esan zuen.«Ia ez ditut begiak itxi gau osoan.Zeruak bakarrik daki zer zegoen ohean, baina zerbait gogorren gainean etzanda nengoen, beraz, beltza eta urdina naiz gorputz osoan.Ikaragarria da!"

Orain bazekiten benetako printzesa bat zela, ilarra hogei koltxoi eta hogei edreduzko oheen artean sentitu zuelako.

Benetako printzesa bat izan ezik, ezin zen hori bezain sentikorra izan.

Beraz, printzeak emaztetzat hartu zuen, oraingoz bazekien benetako printzesa bat zuela; eta ilarra museoan jarri zuten, oraindik ikus daitekeen lekuan, inork lapurtu ez badu.

Hor, egiazko istorio bat da.