<Ilarra>>

Bazen behin printzesa batekin ezkondu nahi zuen printze bat; baina benetako printzesa bat izan behar zuen. Mundu osoan zehar bidaiatu zuen bat aurkitzeko, baina inon ez zuen nahi zuena lortu. Printzesa nahikoak zeuden, baina zaila zen benetakoak ziren ala ez jakitea. Beti zegoen zerbait ez zena izan behar zuten bezala. Beraz, etxera itzuli zen berriro eta triste zegoen, benetako printzesa bat izatea asko gustatuko litzaiokeelako.

Arratsalde batean, ekaitz izugarri bat etorri zen; trumoiak eta tximistak izan ziren, eta euria uholdeetan ari zuen. Bat-batean, hiriko atean joka entzun zen, eta errege zaharra irekitzera joan zen.

Printzesa bat zegoen ate aurrean zutik. Baina, ene Jainkoa! Zer itxura eman zioten euriak eta haizeak. Ura iletik eta arropatik zerion; oinetakoen puntetaraino eta orpoetatik irteten zitzaion. Eta hala ere, benetako printzesa zela esaten zuen.

«Beno, laster jakingo dugu hori», pentsatu zuen erregina zaharrak. Baina ez zuen ezer esan, logelara joan zen, ohe-euskarritik oheko arropa guztia kendu eta ilar bat jarri zuen behean; gero hogei koltxoi hartu eta ilarraren gainean jarri zituen, eta gero hogei edredoi lumazko ohe koltxoien gainean.

Honetan printzesak gau osoa etzanda eman behar izan zuen. Goizean nola lo egin zuen galdetu zioten.

«Ai, oso gaizki!» esan zuen. «Ia ez ditut begiak itxi gau osoan. Jainkoak daki zer zegoen ohean, baina zerbait gogorren gainean etzanda nengoen, eta gorputz osoa beltz eta urdin nago. Izugarria da!»

Orain bazekiten benetako printzesa bat zela, hogei koltxoi eta hogei edredoi oheen artetik ilarra sentitu baitzuen.

Benetako printzesa bat izan ezik, inork ezin luke hain sentibera izan.

Beraz, printzeak emaztetzat hartu zuen, benetako printzesa bat zuela bazekielako; eta ilarra museoan jarri zuten, oraindik ikus daitekeen tokian, inork lapurtu ez badu behintzat.

Hara, benetako istorio bat da hori.