<Ilar★ ... 24

Bazen behin printzesa batekin ezkondu nahi zuen printzea; baina benetako printzesa izan beharko luke. Mundu osora bidaiatu zuen bat aurkitzeko, baina inon ere ezin zuen nahi zuena lortu. Nahiko printzesak zeuden, baina zaila zen benetakoak ziren ala ez jakitea. Beti egon zen beti izan behar ez zena. Beraz, berriro etxera etorri zen eta triste zegoen, izan ere, asko gustatuko litzaioke benetako printzesa izatea.

Arratsalde batean ekaitz ikaragarria gertatu zen; trumoiak eta tximistak zeuden, eta euria torrentean bota zen. Bat-batean kolpeka entzun zen hiriko atean, eta errege zaharra irekitzera joan zen.

Printzesa zegoen, ate aurrean zutik. Baina, ona da! Zer ikusmena eta haizeak zer itxura egin zuen. Ura bere ilea eta arropatik jaitsi zen; oinetakoen behatzetan eta berriro orpoetan sartu zen. Eta hala ere, benetako printzesa zela esan zuen.

"Beno, laster aurkituko dugu", pentsatu zuen erregina zaharrak. Baina ez zuen ezer esan, ohe gelan sartu zen, ohe guztia ohe guztia hartu eta behean ilar bat jarri zuen; gero hogei koltxoiak hartu eta ilar gainean jarri zituen eta gero hogei eider-behera ohe gainean jarri zituen koltxoiak.

Honen inguruan printzesa gau osoan etzan behar izan zuen. Goizean galdetu zitzaion nola lo egin zuen.

"Oh, oso gaizki!" Esan zuen. "Apenas itxi dut begiak gau osoan. Zeruak ohean zer zegoen bakarrik, baina zerbait gogor etzanda nengoen, nire gorputz osoan beltza eta urdina naiz. Izugarria da! "

Benetako printzesa zela bazekiten hogei koltxoien bidez eta hogei eider-beheko oheetan ilarra sentitu zuelako.

Inor, baina benetako printzesa hori bezain sentikorra izan liteke.

Printzeak bere emaztearen alde hartu zuen, oraingoz bazekien benetako printzesa zuela; eta ilarra jarri zen museoan, non oraindik ikusiko balitz, ez badu lapurtu.

Han, hori da benetako istorioa.